قصه عشق ما رو همچو افسانه میبینند

ماه هم در آسمان همچهره تو میشیند

اولین و آخرین عادت درون قلب من هستی

آنقدر زیبایی عشقم نکند با ماه همدستی

از دست دادم آخر تورو

از دوریت قلبم رنجیده

هرشب تا صبح بیدارم

ندیدی حالمو ندیدی حالمو

هوا ابریه ستاره آخ ستاره پر دردی

کاشکی تو روزای ابری منو باورم میکردی

هوا ابریه ستاره همه آسمون ندارن

بعضیها یه پرده ی تار جای آسمون میذارن

برق چشات واسه من مث نور امیده

به قلب مرده ی من جون دوباره میده

دستامو محکم بگیر دستای سرخ و سردم

قفل لبام بسته شد وقتی نگاهت کردم

…

شب بود بیابان بود زمستان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی جان بود

در فکر من سیمین بر خوشگل

نمیدونی با چه ذوقی آماده میشم که بیام پیشت

تا از لبات یه رول دیگه واسم بپیچی

خستگیمو بگیری و روحم تراپی شه

انقده خوبی که وا میمونه دلم