گُرگِ روزگار بودَم ، تُوبِه کَردَم ،

حالا ، آهو هَم بَرایَم خَطُّ نِشان میکِشَد ،

آهای کَلاغ ، برو به آهو بِگو ،

اَز قَلَمرُوءِ گُرگ ، با اِحتِرام گُذَر کُن ،